Franciszkanie w Panewnikach
Historia sprowadzenia franciszkanów do Panewnik
Szybki rozwój górnictwa i hutnictwa na Górnym Śląsku w II połowie XIX w. spowodował zwiększenie zapotrzebowania na siłę roboczą w tym okręgu. Gwałtowny napływ ludności z innych prowincji pruskich, szczególnie z Wielkopolski, stał się powodem angażowania do pracy duszpasterskiej zakonników, zwłaszcza znanych i popularnych franciszkanów. Wkrótce duchowieństwo diecezjalne zaczęło rozważać projekt, by sprowadzić ich do okręgu przemysłowego na stałe. W odpowiedzi na propozycję ks. Ludwika Skowronka postanowiono osiedlić franciszkanów w Panewnikach, miejscowości oddalonej od kościoła parafialnego w Mikołowie o ok. 8 km. Atmosfera tego miejsca sprzyja skupieniu i wyciszeniu. Od razu zakupiono większą ilość gruntu, jakby z myślą o przyszłym rozwoju placówki.
Na początku grudnia 1902 roku pierwsi bracia – Tacjan Hante i Ubald Miera – zajęli tymczasowe lokum: jednopiętrowy dom w Starych Panewnikach, który z pomocą mieszkańców zaadaptowali na klasztor. Urządzili też kaplicę mogącą pomieścić 300 osób. Uroczyste wprowadzenie zakonników do klasztoru nastąpiło 22 grudnia 1902 roku.
Z czasem z pracy duszpasterskiej franciszkanów zaczęli korzystać coraz liczniejsi wierni, nie tylko z Panewnik, ale i dalszej okolicy.