Z latami Panewniki przeistaczały się w wielki ośrodek życia religijnego. Po konsekracji kościoła stały się celem licznych pielgrzymek, m.in. bractw kościelnych. Największe rzesze wiernych gromadziły odpusty Porcjunkuli i św. Ludwika IX króla, patrona panewnickiej świątyni.

Ojciec gwardian Wilhelm Rogosz sprowadził do Panewnik w 1913 r. relikwie św. Męczenników – biskupów Romana i Ptolomeusza oraz Towarzyszy. Ustalono wtedy, że nie będzie się tworzyć oddzielnej parafii w Panewnikach, natomiast od 1914 r. franciszkanie przejmą duszpasterstwo wiernych z Panewnik, Piotrowic, Ligoty i okolic.

Od tej pory przy kościele można było zakładać bractwa religijne i organizować pielgrzymki. Naprzeciwko klasztoru utworzono cmentarz gminny.

Franciszkanie, kultywując tradycję swojego zakonu, każdego roku w grudniu, przypuszczalnie od r. 1908, ustawiali stajenkę bożonarodzeniową.
Adoracja przy żłóbku ściągała zawsze do kościoła w Panewnikach tłumy wiernych. Co roku w okresie świąt stajenka betlejemska gromadzi w każdą sobotę i niedzielę wiernych archidiecezji katowickiej według różnych stanów, m.in.: kobiety, mężczyzn i dzieci, chóry kościelne, młodzież i chorych.

W czasie pierwszej wojny światowej klasztor nie mógł normalnie funkcjonować. Poległo wtedy czterech franciszkańskich duszpasterzy polowych, ponadto odnotowano wiele innych strat. Po wojnie nastał okres powstań i niepokojów. Sytuacja klasztoru ustabilizowała się dopiero około roku 1920.

Z powodu wzrostu liczby ludności w gminie Piotrowice, odłączono tę gminę od stacji duszpasterstwa w Panewnikach, tworząc w 1930 r. zaczątek nowej parafii. W roku 1934 duszpasterstwo prowadzone przez zakonników zyskało status parafii dla gmin Panewniki i Ligota. Parafia pw. św. Ludwika IX, króla erygowana została 12.02.1934 r. Jej administratorem został o. Karol Bik. Granice tej parafii przetrwały aż do 1951 roku, kiedy to utworzono na części jej terenu odrębną parafię Katowice-Brynów.

Franciszkanie jako propagatorzy kultu męki Pańskiej wznosili stacje drogi krzyżowej na terenie sąsiadującym za klasztorem i grotą lourdzką. Z początku kalwarię tworzyły umieszczone na drewnianych słupach obrazy stacyjne wraz z przywiezionymi z Jerozolimy przez o. Władysława Schneidera cząstkami ziemi świętej. W 1936 r. powstał Komitet Budowy Kalwarii, do którego należeli: prowincjał o. Michał Porada, budowniczy klasztoru o. Wilhelm Rogosz, budowniczy kalwarii o. Karol Bik-Zdzieszowski oraz architekt Mączyński i malarz Ligoń. W roku 1937 rozpoczęto budowę kaplic panewnickiej kalwarii. Większość z nich ukończono przed wybuchem II wojny światowej.

W związku z nadaniem kościołowi w roku 1954 tytułu „Wniebowzięcia NMP” i zaliczeniem zespołu sakralnego w Panewnikach do sanktuariów maryjnych, postanowiono zbudować wokół klasztoru 15 kaplic różańcowych. Pierwsze wykopy pod ich budowę rozpoczęto 7 maja 1955 r. Poświęcenia dokonano kolejno: części radosnej – 21.11.1957 roku, bolesnej – w roku 1959, chwalebnej – 22.09.1963 roku.

Franciszkanie, dysponując własną profesjonalną drukarnią, prowadzili duszpasterstwo także poprzez ożywioną działalność wydawniczą; ukazywały się periodyki „Szkoła Seraficka” i „Głos Świętego Franciszka”.